Scafell Pike Trail Marathon

Afgelopen Zondag heb ik samen met twee vrienden uit Engeland de Scafell Pike Trail Marathon gelopen in het Lake District van Noordwest Engeland. Deze trail begint en eindigt aan de oevers van Derwent Water, maar wordt gedomineerd door de beklimming van Scafell Pike, de hoogste berg van Engeland met de top op 977 m, gevolgd door een zware afdaling en een vies klimmetje naar Watendlath. Mijn top-10 notering van mijn eerste Marathon heb ik helaas geen vervolg kunnen geven.

De eerste, korte klim kwam ik goed op, maar de afdaling lag er nat en vooral erg rotsig bij. Na een eerste, korte stop ging het gestaag steiler omhoog tot op Styhead Pass over een redelijk goed beklimbaar pad. Vanaf daar werd het terrein erg ruig. Om een voorbeeld te geven: dit is de eerste keer dat ik bewust en gecontroleerd in een wedstrijd een stukje achteruit “gelopen” heb (zoals je ook een ladder afdaalt). Het weer viel hardstikke mee, af en toe harde wind, maar meestal rustig weer met wolken vlak boven ons. Boven op de top genoten van een welverdiende pauze (dubbele espresso-gel met een energiebar). Hierna werd het zwaar. Niet alleen begon de afdaling met twee venijnige tegenklimmetjes, maar ook veel grote rotsen, los puin en hellingsgraden waar de gemiddelde schansspringen voor bedankt. De vele rondjes over het Kopje en de Brederoberg hadden me (benen) hier niet op voorbereidt.

Het redelijk goed beklimbare pad rond km 15 werd, in de tegenovergestelde richting, mijn persoonlijke afdalings-hel rond km 28. Na een tweede, veel langere, pauze bij Seathwaite farm (cola, jelly bears, chips en nog meer cola) ging het nu door boerenland richting de laatste, echte klim. Hier heb ik geen meter meer kunnen rennen, maar was daarin zeker niet de enige. De afdaling van Watendlath richting Keswick werd gedomineerd door rotsige stukjes, een enkele asfaltweg (te steil omlaag voor mijn benen) en verdacht veel meters omhoog. Het laatste stuk in Keswick ging over een goed pad door een park aan het meer. Hier kon ik eindelijk weer iets doen dat op joggen leek. Na 6 uur en 46 minuten de finish, 95ste van de 180 finishers. Mijn GPS horloge gaf minstens 43,3 km aan en 1725 hoogtemetersen ook “laagtemeters”. Wat mij vooral bijgebleven is: het landschap, de kameraadschap tussen de lopers en dat ik binnen 24 uur het “dit-nooit-meer” gevoel alweer ver, ver weg heb weggestopt.

Voor de liefhebbers van cijfers of Strava: https://www.strava.com/activities/1076375925/overview