De marathon van Rotterdam, 12 april 2015, Bram Couperus

Marathon Rotterdam – You’ll Never Walk Alone

Tegenslag

Dit jaar liep mijn voorbereiding voor de marathon in Rotterdam in het honderd. Het doel was om op 12 april 2015 een tijd onder de drie uur neer te zetten. Het noodlot sloeg toe in de vorm van een tweetrapsraket. Door een geïrriteerde bovenbeenspier, lag ik er vier weken uit op het moment dat ik de periode van intensieve training in zou gaan. In plaats daarvan moest ik het doen met rust, dry needling, rek- en strek oefeningen. En juist toen ik weer kon en wilde beginnen om te redden wat er te redden viel, werd ik geveld door de griep. Een week plat, gevolgd door een week uitzieken.

 

Na veel wikken en wegen, besloot ik vier weken voor de start om deze marathon toch te lopen zonder mij op een tijd te fixeren en gewoon te genieten van het evenement zelf. Na zes weken inactiviteit bestond de voorbereiding uit twee weken opbouw, gevolgd door twee weken stevig trainen, inclusief twee lange duurlopen (respectievelijk 30 en 27 km). Daarna twee weken “actieve rust” met een 17 km wedstrijd (vierde etappe Zestig van Texel).

 

De start

Mijn startvak is C. Dat ligt helemaal rechts vooraan. Dit komt doordat ik mij maanden geleden – toen ik nog dacht om onder de drie uur te lopen – had opgegeven voor het NK Marathon. Dit heeft nu als voordeel dat ik met mijn neus op het officiële start-gebeuren sta. Achter het draadhek dat het startvak begrenst, drie meter van me vandaan, staat een boom van een kerel selfies staat te maken met enkele vrijwilligers. Ik herken hem: dat is Lee Towers! Wat verderop staat Aboutaleb met ambtsketen. Daarvoor een paar ouderwetse kanonnen die ongetwijfeld zijn bedoeld voor het startschot. Lee Towers lacht en zwaait naar ons en verheft zich even later in een hoogwerker tot een meter of tien boven ons.

 

You’ll Never Walk Alone

In het startvak zelf beginnen de NK-atleten in de laatste minuten voor de start aan hun gelletjes en bidons met sportdrank. Het zindert er van de adrenaline en de zenuwen beginnen het over te nemen. Links en recht plassen lopers tegen de staanders van de startboog aan, anderen gebruiken een drinkbekertje of een leeg sportdrankflesje. Ook ik kan me niet onttrekken. Terwijl Lee Towers boven mij “You’ll Never Walk Alone” zingt, pies ik mijn bidon vol. Dan klinkt het startschot.

 

Het moment dat ik – na enkele kilometers – de eerste keer  de Erasmusbrug op loop is een kippenvel-moment. Tijdens de rest van de Marathon word ik gedragen door het enthousiaste publiek. Bij begin van het rondje rond de Kralingse Plas (32km) staan familie en vrienden. Ik lach en zwaai enthousiast naar ze. Op 40km kom ik hier nog een keer langs: dan ben ik nauwelijks nog in staat om te reageren. De laatste twee kilometers zijn erg zwaar. De wind is nu komen opzetten en staat recht van voren. Gelukkig is het publiek meedogenloos en duwt mij na 3 uur en 9 minuten over de finish: een veel scherpere tijd dan ik twee weken daarvoor voor mogelijk had gehouden. Voor een minder had ik ook getekend. Dit evenement had ik niet willen missen!

 

Bram Couperus